کنش نوشتاری تاکنش صحنه ای
بارها در زندگی افراد مختلفی را دیده ایم که در شرایط مختلف تمرکز کامل دارند ،ورزشکاری که در حال انجام عملی دشوار است،افرادی که در حال بحث و جدل درباره موضوعی هستند که احساس عمیقی درباره اش دارند،محصلی که مشغول مطالعه برای گذراندن امتحان مهمی است یا عشاقی که در حال ابراز عشقند،همه این افراد در یک امر مشترکند،همه آنها هدف مشخصی دارندو در نتیجه خود را ،به طور کامل بر آنچه انجام میدهند متمرکز کرده اند.هر چه هدف مهمتر باشد،عمل آنها مصرانه تر ،تمرکزشان بیشتر، ناخودآگاهیشان قویترواحساس تعهدشان افزونتر است.در اصطلاح بازیگری میگوییم شخصی که در این حد از تمرکز همراه با ناخودآگاهی است در حال انجام کنش است.در این بین نیز،صحبت از کنش و رویداد از مهمترین مباحث بوده است.
بازیگری یعنی بازی کردن و بازی کردن یعنی عمل،بنابراین همیشه باید کار خاصی برای انجام دادن روی صحنه وجود داشته باشد.به همین دلیل است که کنش تا این حد برای بازیگر اهمیت دارد.در این مقاله قصد بر این است که با بررسی و تبیین کنش در نمایشنامه (کنش نوشتاری)وپیگیری آن تا روی صحنه (کنش صحنه ای) بازیگر را در شناخت هر چه دقیقتر از این مقوله یاری کرد.
در این راستا پیش از هر چیز لازم است که به تعریف کنش و بررسی و شناخت ماهیت آن
بپردازیم.
